Kiedy u nas nagle pojawiał się medialny news o tym, że któryś z polskich polityków ma szansę na jakieś wysokie stanowisko w instytucjach międzynarodowych czy Unii Europejskiej to niemal od razu „najwyżej cenieni dziennikarze” stosowali swego rodzaju szantaż.
Polegał on na wymuszaniu wśród przedstawicieli wszystkich partii politycznych deklaracji poparcia kandydata, gdyż jak twierdzono bez znaczenia jest opcja polityczna, jaką on reprezentuje. Obowiązkiem i powinnością polityków od prawa do lewa oraz wszystkich Polaków jest popieranie rodaka. Jednym słowem cała Polska wspiera Kwaśniewskiego, jako przyszłego szefa ONZ, Radka Sikorskiego, jako szefa NATO, Balcerowicza, jako ekonomicznego noblistę czy szefa MFW i Jerzego Buzka, jako szefa PE.
Oczywiście tylko temu ostatniemu udało się przez połowę kadencji przewodzić PE zaś pozostałe kandydatury można określić „kaczkami dziennikarskimi”, gdyż nikt poza Polską nie traktował Olka, Radka czy Leszka poważnie.
Jako dodatkowy argument podawano, że tak postępują wszystkie poważne państwa członkowskie.
No i dzisiaj mamy problem. Okazuje się, że dla kanclerz Merkel Tusk jest bardziej niemiecki niż Martin Schultz, i lepiej będzie dbał o interesy Berlina niż polityk niemiecki.
Dlaczego każdy piłkarski kibic potrafi zauważyć, że Łukasz Podolski gra od dawna dla reprezentacji Niemiec, a w przypadku Tuska ta „oczywista oczywistość” nie jest powszechnie dostrzegana?
Polecam moja książkę:
Sprzedaż: www.polskaksiegarnianarodowa.pl, United Express, Warszawa, ul. Marii Konopnickiej 6 lok 227, Tel. 502 202 900
